Zoek een gedicht

Hekman, Henjo

Henjo Hekman (1948) woont ruim dertig jaar in Zeist en staat o.a. bekend als nachtburgemeester, schrijver, dichter en zanger van de BX-bluesband, waarmee hij ook regelmatig in Zeist optreedt. 
Op 6 mei 2016 is hij benoemd tot eerste stadsdichter van  Zeist.

Henjo Hekman schrijft vooral korte verhalen en gedichten. Hij publiceerde in diverse dagbladen en tijdschriften, waaronder Avenue, Margriet en Hervormd Nederland. Ook werkte hij mee aan verschillende verzamelbundels met proza en poëzie, stelde hij poëzieprogramma`s samen voor AVRO en NCRV en vertaalde - uit het Engels - de novelle Het strandcafé van Mohammed Mrabet. Henjo Hekman schreef ook het beroemde badgastenvolkslied Terug naar Terschelling, dat in de versie van Hessel een top-40 hit werd.

Was in zijn woonplaats Zeist jarenlang mede-organisator van het dichtersfestival Powezeist en is van mei 2016 tot en met april 2019 eerste stadsdichter van Zeist. Zie daarvoor ook HIER op deze website

publicaties:

De witte Harley,kinderboek
Duidelijke seizoenen, poëzie - 1993
Oeverloos eiland, korte verhalen - 2003
Drooggevallen verhalen - 2016
Stadsgedichten voor een dorp  - Henjo Hekman. Stadsdichter van Zeist - 2019

Gedichten over Zeist (voorstelling)

Zijn verzameling gedichten over Zeist vormen een programma met Powerpointpresentatie van de bezongen locaties. Kortom, een literaire wandeling door Zeist, waarbij u op uw stoel kunt blijven zitten!

Website: Henjo Hekman

Voor Henjo Hekman

Een andere vloer (stadsgedicht 27)

Een drogisterij aan de boskant (stadsgedicht 26)

Een drogisterij aan de boskant
bracht drie generaties geluk;
elk sloeg, na een lastige klant,
serviesgoed uit zelfbehoud stuk.

Henjo Hekman, stadsdichter

Toelichting Henjo Hekman: Of ik een geveltekst wilde maken voor de eerste winkel in de Slotlaan (1893). Drie generaties lang bleek die drogisten-familie dezelfde gewoonte te  hebben gehad (tot 1973, toen stopte de winkel). Als ze onder de adrenaline zaten dankzij een irritante klant, liepen ze de achterdeur uit... daar stond een bak met oud serviesgoed.... Kortom, mijn tekst was snel duidelijk. Er werd een beeldend kunstenaar bij gezocht (Martijn Schoemaker), maar de huidige gebruiker van het pand (de firma Rituals) wilde geen kunst op haar winkelgevels.

Groeten uit het Weeshuis (stadsgedicht 25)

Gerodorp (Stadsgedicht 24)

Opgedragen aan Pierre Rhoen, secretaris van de Zeister Zilver Kamer ter gelegenheid van de expositie van nieuwe aanwinsten van de Zeister Zilver Kamer in Kasteel Kerckebosch op 8 maart 2019.

 Toelichting Henjo Hekman: Halverwege mijn Stadsdichterschap werd mij gevraagd een gedicht te schrijven voor het afscheid van Pierre Rhoen. Hij was gemeentearchivaris, maar ging met pensioen.

Amice (stadsgedicht 22)

Landschapsmanager (stadsgedicht 21)

poëzie ter plekke (Stadsgedicht 20)

Het Gilde gaat je voor…(Stadsgedicht 19)

Reiziger (stadsgedicht 18)

Netwerkborrelpoëzie (Stadsgedicht 17)

CV-sonnet voor Fred (stadsgedicht 16)

Honderd jaar afscheid (Stadsgedicht 15)

De dieren van Kerckebosch (Stadsgedicht 14)

Stemhokje (stadsgedicht 13)

Ik ben jouw plein (stadsgedicht 12)

Je mag op mij een ijsje halen met je kind,
op een van mijn terrassen zitten,
jouw zorgen delen met een vriend:
ik ben jouw plein, ik zal je dragen

Je mag op mij voorzichtig fruit betasten,
aan mooie stoffen voelen op de markt;
een oude vriend begroeten bij een kraam:
Ik ben jouw plein, ik zal je dragen

Je mag op mij om mensen huilen, lachen,
luisteren naar hun kabbelende stemmenzee;
je mag dansen, hinken, rechtop lopen, krom:
ik ben jouw plein, ik zal je dragen

Je mag op mij naar donkere luchten staren
of de schaduw zoeken onder een plataan,
op mij jouw weg hervinden in de nacht:
ik ben jouw plein, ik zal je dragen

Wat jij er ook wilt doen of laten, zeggen
of verzwijgen… met al mijn klinkers
ben ik alleen voor jou hier uitgelegd:
ik ben jouw plein, ik wil je dragen…

Henjo Hekman, Stadsdichter Zeist

Geschreven en voorgedragen bij de (her-)opening van het Marktplein in Zeist op 15 juli 2017. 
Op 2 juli 2018 kreeg dit gedicht een vaste plek op het Marktplein.

DJ Mombasa zette het gedicht op muziek, Jurian Vernooij publiceerde het nummer, Mel Boas leverde de beelden en Fons Pennings monteerde het filmpje.

Welkom bij Johannes (stadsgedicht 11)

Welkom bij Johannes in de Montaubanstraat
In de Montaubanstraat
Wij staan voor u klaar
Ja, wij staan voor u klaar, ja…
Wij staan voor u klaar, wij staan voor u klaar!

Kom gezellig zitten in ons restaurant
Ons restaurant voor u
Bij Johannes, bij Johannes, in ons restaurant (2x)
Met lunch, cadeau & kunst; met lunch, cadeau & kunst
Neem dus al je vrienden mee!
Neem al je vrienden mee! Neem al je vrienden mee!

Wij koken en bakken alles zelf
Alles zelf… voor u!
Kom maar binnen, ga maar zitten, schuif je stoel maar aan! (2x)
Bij Johannes, bij Johannes, in ons restaurant (2x)
Met lunch, cadeau & kunst; met lunch, cadeau & kunst
Neem dus al je vrienden mee!
Neem al je vrienden mee! Neem al je vrienden mee!

We maken uw cadeautjes in ons atelier
Ons atelier voor u
Schilderijen, kopjes, borden, zoek maar lekker uit! (2x)
Kom maar binnen, ga maar zitten, schuif je stoel maar aan! (2x)
Bij Johannes, bij Johannes, in ons restaurant (2x)
Met lunch, cadeau & kunst; met lunch, cadeau & kunst
Neem dus al je vrienden mee!
Neem al je vrienden mee! Neem al je vrienden mee!

Welkom bij Johannes in de Montaubanstraat
In de Montaubanstraat
Wij staan voor u klaar
Ja, wij staan voor u klaar, ja…
Wij staan voor u klaar, wij staan voor u klaar!

Henjo Hekman
Stadsdichter Zeist

Geschreven voor de heropening op 1 juni 2017 van het winkelrestaurant 'Bij Johannes' dat gerund wordt door medewerkers  met een licht verstandelijke beperking . Tekst op de wijs van ‘Ik ben met Catootje naar de botermarkt geweest…’

Onbewogen (stadsgedicht 10)

fietsers rijden je voorbij
wandelaars praten langs je heen
kinderen klimmen op je
vogels schijten je onder

je verroest
je verweert
en ondertussen sta je daar
al die tijd jezelf te zijn

je verbeeldt je niets:
dat doen wij

Henjo Hekman
Stadsdichter Zeist

Geschreven voor de opening van de vernieuwde Beeldenroute Zeist op 27 mei 2017. 

Iemand moet het doen (stadsgedicht 9)

voelen hoe de aarde scheurt onder Zeist;
hoe de kloof langs het minimum loopt
en zien dat de grond is weggezakt
onder een enkeling, of een heel gezin

en dat domweg niet accepteren, nee,
even geen loflied, maar aan de slag
en beseffen dat je dit niet alleen, nee,
dat méér iemanden het moeten doen

daarom rijk en arm de hand reiken,
over breuken stappen, mensen verzamelen
rond het recht op eten, op mogen leren,
op recht en op het recht op elkaar

hen brengen in proeftuinen voor harmonie
op een grond van berekende tonen
en dan van niemand niets verwachten:
ja, iemand moet dit doen…

Henjo Hekman
Stadsdichter

Geschreven bij het afscheid van Graas Teuben van de Stichting Leerkansen Zeist op 18 mei 2017.  
Ruim twee jaar geleden richtte hij met medewerkers van de Voedselbank deze stichting op, omdat er ook in Zeist kinderen om financiële redenen op school niet kunnen meedoen aan activiteiten. Inmiddels hebben 156 aanvragers gebruik gemaakt van de stichting. Het is dan ook met bloedend dat er om gezondheidsredenen afscheid moet worden genomen van Graas Teuben.
Onder het motto ‘Nu meedoen, is straks meetellen’ wil de Stichting Leerkansen Zeist kansen bieden aan kinderen in de leeftijd van 4 tot en met 18 jaar om te kunnen deelnemen aan binnen- en buitenschoolse activiteiten van hun school.www.leerkansenzeist.nl

Wake bij Zeist (stadsgedicht 8)

Voor 4 en 5 mei

Denkend aan Holland
zie ik een detentiekamp
voor wie op de vlucht
niet is verdronken,
zoals Hendrik Marsman
uit onze eigen Dorpsstraat
vluchtend voor de Nazi’s
verdronk in Het Kanaal

Denkend aan Holland
zie ik een detentiekamp
voor wie terug moet
naar z’n eigen Dorpsstraat
in het Midden-Oosten
om daar te dichten:
“Ik ben in levensgevaar
helaas niet doodgegaan…”

Denkend aan Holland
zie ik een detentiekamp
voor wie achter haar poort
niet alleen ons land vreest...

Henjo Hekman

Drieluik voor Astrid (stadsgedicht 7)

Het ligt op het puntje van je kwast
en komt op de tast tot levende lijnen
je bent zelf als eerste verrast:
vroedvrouw van wat er wilde verschijnen

waar jouw behoedzaam penseel is geland
begint het bewegen - een kür op het doek:
afsprong, rotatie, een ritmisch verband
gaat dansend naar kleuren op zoek

en wij staan voor durende beelden
waarin kijken geen stilstand herkent:
verleidelijke partituren
van een oogdirigent

Henjo Hekman

Geschreven bij de opening van de expositie ‘In levende lijnen’ van Astrid Gertrud in het Beauforthuis te Austerlitz
op 17 maart 2017

Een in- en uitloophuis (stadsgedicht 6)

Het heeft geen stal,
er is geen os of ezel
en er is geen kribbe waarin een baby ligt
(ook ontbreken er een jonge vent met baard
en een meisje in een blauwe jas),
en je mag naar binnen
zonder uitnodiging van een engel:
het maakt niet uit of jij
je schaapjes op het droge hebt, of niet;
het is evenmin verplicht om wijs te zijn
of om uit het Oosten te komen;
je hoeft ook niet eerst op een ster te wachten
en er wordt geen ander cadeau van jou verwacht
dan aandacht voor wie er is,
zoals ooit die herders voor dat kind:
ze hadden nauwelijks een idee wie het was
maar ze werden zo blij
dat ze van die stal een uitloophuis maakten,
want de hele buurt moest weten
hoe geweldig het kan zijn
om iemand te ontmoeten
die je daarvoor nog niet kende…

Henjo Hekman, Stadsdichter Zeist

Voor het Wijkinloophuis Kerckebosch, Kerst 2016

Opgedragen (stadsgedicht 4)

aan de dag waarop
alleen onze huidkleur verschilt

verder is alles gemeenschappelijk:
ons verleden
onze zorgen
ons dagelijks brood
ons land

en als we uitrusten
kijken we elkaar aan:
jij zwart en ik wit

en we kijken zonder schaamte
zonder schuld
en vooral
zonder angst

omdat ook buiten onze ogen
niemand zich bedreigd voelt
door de rust tussen ons

Henjo Hekman, stadsdichter Zeist

Ter gelegenheid van de opening op 8 oktober 2016 van de expositie, 'Vluchtelingen 10 jaar later' op de 1e Hogeweg in Zeist 

Oude begraafplaats

ik zet mijn fiets op slot
en open het hek

ik ga door de poort
en loop over het middenpad
waarlangs bomen zich buigen
over het verleden

ik sta in de stilte
en kijk om mij heen:
links liggen de rijken
- zeggen hun graven
rechts liggen de armen
- zwijgt hun gras

en ik sta hier
als enige
en ik zie hoe het licht speelt op het mos
als enige
en ik hoor een duif koeren boven ons
als enige

ik loop de poort weer uit
ik sluit het hek
ik haal de fiets van slot
en ik fiets weg
als enige

Henjo Hekman (1948)

Hooggeëerd publiek

woorden springen uit mijn mond
de arena binnen

achtervolgd door de zweepslag
van mijn tong
vliegen zij door de hoepel
van mijn lippen

en steek ik
tot slot van de show
m'n hoofd in de bek
van het gedicht
dan lees jij
in de ademloze stilte
tussen angst en hoop

even is de spanning voelbaar:
dan sla je de pagina om

Henjo Hekman

Hoe ik langzaam een mantel aantrek (stadsgedicht 3)

ik kom op de koffie
ik kom een keertje extra langs
ik kom nog vaker
ik zeg: zal ik de koffie zetten?
dan neem ik ook de koekjes mee
en begin wat op te ruimen
ik ga de was doen
en ik krijg een pinpas in beheer…

ik wil overleggen - vooral met anderen:
hoe moet ik verder?
wie doet wat?
toch worden ook verdeelde taken zwaarder
en komt er een kastje naast de voordeur
met een code
voor de sleutel
voor de zorg

het is niet genoeg -
ook buiten rooster
blijkt een heup te kunnen breken
en wat doe ik dan:
blijf ik slapen?
heb ik wel genoeg vakantiedagen?
zo wordt een kleine vraag
- hoever zorg ik? -
steeds groter:

hoeveel mantel kan ik dragen?

Henjo Hekman, Stadsdichter Zeist

Ter gelegenheid van het zorg-ontbijt op 30 mei 2016 met cliënten, vrijwilligers en professionals in de Zorg.

Zeist zoekt dichter (stadsgedicht 1)

Zeist zoekt dichter

het is arm en rijk en ontzuilt zich traag,
het noemt zich Zeist en heeft een vraag:

ik wil voor mijn cultuur (die het al eeuwen heeft)
een stem die mij in haar het leven geeft

dus vraag ik jou : wil jij op deze grens van Rug en Rijn
voor mij - jouw stadse dorp - de dichter zijn?

in ruil ben ik jouw muze - vol verwachting hopend
op een vers dat mij met liefde opent

(en voorzichtig stem ik mij in een akkoord,
want wie – als zij - gelooft mij op mijn woord?)

Henjo Hekman, stadsdichter van Zeist.

Ter gelegenheid van de presentatie van Henjo Hekman als eerste stadsdichter van Zeist op 6 mei 2016.

Johan Montauban, Meester-Timmerman (stadsgedicht 2)

Je was twaalf en je kwam wonen
aan de Muscoviterseheuvelsteeg,
enkele huizen langs een zandpad
in een wereld die te voet ging.
je zag af en toe een paard en wagen
een hondenkar en de eerste loopfiets
op houten wielen, geen banden,
geen remmen, geen pedalen, geen licht
- om de hoek, aan de Utrechtseweg
kon je wachten op de diligence
en ’s avonds gingen gaslantaarns aan

je groeide uit tot Meester-Timmerman
en renoveerde zelfs de Oude Kerk
- de Muscoviterseheuvelsteeg
werd in de mond van Zeist
‘de Steeg van Montauban’

oh, Johan Montauban
Meester-Timmerman
jij zag, jij zag wat wij niet zien
behalve dan de Oude Kerk

op jouw zandpad ligt ons asfalt
en wij herschikken onze wegen
wij frezen het wegdek
en even ligt jouw oude pad weer bloot
de rijstrook wordt verlegd
en krijgt nieuw asfalt en belijning
- hoe leggen wij jou een verkeerslicht uit
en al die opstelruimtes voor fietsen
met luchtbanden, remmen, pedalen
en elektrisch licht…?

oh, Johan Montauban
Meester-Timmerman
wij zien, wij zien wat jij niet zag
behalve dan de Oude Kerk

Henjo Hekman

Bij de heropening van de kruising 
Utrechtseweg – Montaubanstraat op 2 juni 2016.

Dichters

ik weet niet 

wat zich uit ons gesprek
in jou ontspon

je bent opeens cocon
- roerlozer is geen ogenblik, ik zwijg:
kan zelfs mijn denken dit verstoren?

maar achter je gezicht
strijkt een gedicht, nog nat
voor het eerst haar vleugels glad

je kijkt het met een glimlach in je na, even
ben ik een vreemde:

sorry, wat zei je?

Henjo Hekman