Dat je elke dag weer opstaat
naar je werk gaat, de supermarkt of school.
Dat je elke dag je brood eet, je bloemkool of je kippenpoot.
En ’s avonds een vergadering, een boekverslag, de fitness. Elke dag.

 

Je hebt genoeg te doen zo,
wat moet je met elkaar?
Iedereen een eigen tempo, eigen kleren,
eigen smaak of spraak.

 

Maar allemaal een hoofd, twee handen.
Allemaal een dromend hart.

 

Ooit leerde je hier lopen,
kwam je voor je werk hierheen,
vluchtte je uit bange streken,
of wóón je hier alleen.

 

Deze neergestreken zwerm
in dit tot stad verklede dorp.
Ieder in zijn korf met kamers,
ieder in zijn raat.

 

Allemaal een hoofd, twee handen.
Allemaal een dromend hart.

 

En buiten staat de zonnebloem,
ze kijkt voorbij het hek.
Je denkt: wat mooi,
wie heeft dat zaad gestrooid?

 

Dat deze bloem de grond uitgroeit
totdat het kleuren spat
en honing vloeit
en honing vloeit.

 

We ploeteren, we doen ons best,
warme, frisse, boze, mensen
zachte, wilde, strenge.
En elke avond voor het slapen
willen we het liefst een zoen.
Als honing.

 

Diet Groothuis en Mary Heylema, april 2019