Hollands landschap
Vanachter vervuilde ruiten -we reisden altijd
per trein- zag ik koeien, gras, en water
Kilometers lang luchten in duizend tinten
blauw. Ik had alleen 't kale gras van ons gazon nog
maar van héél dichtbij gezien. En als de trein
zonder reden opeens ergens stopte - de noodrem
misschien - bleven de deuren gesloten. De brug
deed de wagon rammelen als een blik
met toffee's die niemand nog lustte
wanneer ik huppelde, voldaan met mijn buit
van school naar huis. (Ze gingen nooit schoon op.)
Wij hadden geen koeien in de straat en 't
perk bij de huizen was verboden voor honden
Wij hadden geen sluizen geen rivieren of kanalen
door de achtertuin. Maar mijn moeder vulde de teil
met water als het zomer was en zette
hem op ons klein terras. Mijn vader leende
van de buurman zijn waterpas toen hijzelf
de tegels legde met wit zand, te koop per zak
Zand, van verre duinen, zei hij, gewoon
uit Nederland.
Marion Bloem, Bosch en Duin 1995.
Bekijk dit gedicht ook op:http://www.marionbloem.nl/poezie/holland.html
Bloem, Marion