Kunstcircuit (Stadsgedicht 42)

Ik heb vannacht geslapen met de zee
nam naar de dag de smaak van zout en water mee
kwam terug naar Moeder Aarde met het waanidee
dat ik hier eerder was, twee lichamen geleden.

Het pad is krom, vertakt zich dwars.
Er steekt een pluchen nijlpaard uit het gras.
Een zwemband siert de wit versteende man.
Een zwarte schijf van brons verkleurt de dag.

Halfronden drijven wispelturig mee
met golven, uitgebotte borsten, vee.
Ik heb vannacht geslapen met de zee
nu projecteer ik fantasieën op het lege

droomscherm van de hemel, volg ik sporen
van een oude regen, kom de kosmos tegen
ingegraven met de voeten in de waterkant.
Door schemering ontboden houd ik halt

bij een sculptuur dat lijkt op wat verdween
herpak het uur dat in de tijd verloren scheen.
Vanuit dit afgetraind en scherp gesneden beeld
vind ik de weg naar een in mij verdwaald verleden.

Jan-Paul Rosenberg, geschreven voor de nieuwe Beeldenroute Zeist, oktober 2024