Laantje zonder eind (Stadsgedicht 35)

Belijd de witte vlekken op de braak gelegen kaart.
Een stammenspoor dat meereist door de late nacht, ontaard
ons wegvoert naar de vlakten van een witgehelmde maan.

Ten noorden van het zwart dat op de boomgrens valt
weven ranken klanken uit het donker zand tot vacht
voor elfen, satyrs, schemerwolken.

Jong zonlicht nagelt watermerken in de volle grond.